również i dumą. Cieszył się, że zajście zdarzyło się po przyjęciu przez chorego wiatyku. Zdążył na szczęście udzielić go umierającemu gospodarzowi. Wychodził już z chałupy, wsiadał na brykę, nie spodziewał się... Rodzina chorego odprowadzała go do powózki. Zwyczajnie, jak to na wsi, żegnano kapłana. Obok domu ludzie, chyba przyjaciele i krewni. Nie zwracał uwagi, nie pamięta poszczególnych osób ani tego właśnie.<br>- Precz z klechą!<br>I cios. Nie ma pojęcia - pałka, stylisko szpadla? Zabolało. Chyba trafił w ramię. A potem było na pewno ostrze łopaty. Sutanna pękła, krew. Nie powinien, jest kapłanem, ale ma też swój temperament, no, poniosło człowieka. Nawet i