tragicznych momentach. Gdy umierał mój ojciec i kiedy musiałam poddać się skomplikowanej operacji. Okazał się najlepszym przyjacielem i cały czas mnie wspierał. Przez siedem ostatnich lat skutecznie mnie rozśmieszał, koił moje smutki, niezliczoną ilość razy gotował pyszne, domowe obiadki. I tylko od czasu do czasu powtarza: "W czym problem? Zróbmy krok dalej i po prostu się pobierzmy". A mnie na samą myśl o białej sukience przechodzą ciarki. Wiem, że powinnam się zgodzić. Czuję jednak, że nie potrafię. Mój przypadek to żywa ilustracja nowego fenomenu: &lt;orig&gt;obrączkofobii&lt;/&gt; damskiej. <br>Przez dziesiątki, co ja mówię - przez setki lat to my, kobiety, wyciągałyśmy oskarżycielski palec, wskazując