śmierć czuję. Twoją, Stary - mówił spokojnie i jakby z wielkiego<br>oddalenia. - Twoją - powtórzył.<br> - Nieeee... - wrzasnął Stary, ale zanim tamci zdążyli wyskoczyć z<br>krzaków, buchnął strzał. Odbił się od ścian kamieniołomu. Wrócił. Odbił<br>się od dalekich stoków gór. Wrócił. Odbił się od ziemi i od nieba i<br>wrócił, siadł milionem srebrnoszklanych kryształków na zdziwionej<br>twarzy Starego. A on stał i patrzył teraz prosto w twarz Syna.<br> - Żegnaj, Stary. Nie zobaczymy się chyba - krzyknął Syn strzelając do<br>tamtych, wybiegających z krzaków. Skoczył w dół i pobiegł samą<br>krawędzią przepaści. Tamci pobiegli za nim. Po chwili ucichły w dolinie<br>strzały. Zapanowała wielka cisza. A