przekształca się w wizerunek krytyczny pisarza (co wyraźne na przykład w jego krótkich artykułach o Baudelairze czy Zoli, lub w szkicach o Przybyszewskim). Dość częsta &lt;page nr=135&gt; w tym czasie praktyka, polegająca na składaniu z kolejnych recenzji monograficznego artykułu o danym pisarzu, jest wysoce charakterystyczna. <br>Mimo rozmaitości form wypowiedzi podstawowym gatunkiem w krytyce jest w tym czasie portret literacki. W niezliczonych realizacjach istnieje on samodzielnie, ale też określa inne gatunki krytyczne: od recenzji do monografii; w ogromnej liczbie przypadków zostają one portretowi podporządkowane, ku niemu zmierzają, to on w ostatniej instancji jest zasadniczym wzorem. Portretami pisarza są liczne recenzje, są nimi obszerne rozprawy