udziałem literatury po roku 1989. Jak się zdaje, dużo można o niej opowiedzieć śledząc historię dyskursu literackiego po roku 1989.<br> To, co uderza, to - jak już wspomniałem - niechęć do formułowania systemu kryteriów, znacząca opieszałość w tym względzie. Postępowanie "pokolenia 60" zdaje się całkowitą odwrotnością zachowań "pokolenia 68". Tamci poeci i krytycy wstępując do literatury dali się poznać od razu jako programo-twórcy: zainicjowali wielką dyskusję literacką, chętnie występowali z artykułami i książkami o charakterze manifestów, nie stronili od autodefinicji (mimo cenzury). Literatura dla nich była tylko szczególną - to prawda, ale jednak formą społecznej i politycznej obecności. W ostatecznym rachunku liczyły się