nasz - Czarnolaski.<br><br>I sprzęty i donice rozkwitłego ziela<br>Tak podobne, aż oczom straszno od wesela!<br><br>I rzekł: "Oto są - sprzęty, a oto - donice.<br>Tylko patrzeć jak przyjdą stęsknieni rodzice!<br><br>I ja, gdy gwiazdy do snu poukładam w niebie, <br>Nieraz do drzwi zapukam, by odwiedzić ciebie!''<br><br>I odszedł, a ja zaraz krzątam się, jak mogę -<br>Więc nakrywam do stołu, omiatam podłogę -<br><br>I w suknię najróżowszą ciało przyoblekam<br>I sen wieczny odpędzam - i czuwam - i czekam...<br><br>Już świt pierwszą roznietą złoci się po ścianie,<br>Gdy właśnie słychać kroki i do drzwi pukanie...<br><br>Więc zrywam się i biegnę! Wiatr po niebie dzwoni!<br>Serce w