przy tym stole, wśród ogólnego gwaru i tych wszystkich życiem tryskających ludzi, dziwnie obcy, zagubiony, nieobecny myślami.<br>Szczuka położył rękę na jego chudej i wąskiej dłoni:<br>- Cieszę się, że cię widzę, mój stary - powiedział z rzadkim u niego akcentem serdeczności.<br>Kalicki podniósł głowę i spojrzał na Szczukę ciemnymi, głęboko spod krzaczastych brwi patrzącymi oczami. Straciły dawny blask. Zgaszone się wydawały i bardzo znużone.<br>- Ja też - powiedział cicho.<br>- Musimy się spotkać, koniecznie... - Kiedy wyjeżdżasz?<br>- W środę rano.<br>Kalicki lekko się uśmiechnął: - Już po wojnie.<br>- Mam nadzieję - mruknął Szczuka. - Dziwnie to trochę brzmi, prawda? Po wojnie... Więc we wtorek wieczorem, powiedzmy. Jesteś tu