za głowę i silnym ruchem przycisnął ją do szczeliny.<br>Znaleźli się w podziemiach "Belzekomu". Ogromny pokój obity brązową boazerią, rozświetlony dziwacznymi lampionami. Po lewej i prawej masywne drzwi. Uwagę Zygmunta przykuł ekran zawieszony na wprost szczeliny, tak duży, że zajmował całą ścianę. A na ekranie... twarz Bela-Belowskiego! Czarna, z krzaczastymi brwiami i sumiastym wąsem. Zygmunt rozejrzał się po pokoju, szukając źródła obrazu. Nie dostrzegł jednak jakiegokolwiek projektora ani magnetowidu, z którego byłby odtwarzany. Twarz na ekranie sama w sobie stanowiła to źródło! Istniała niezależnie. Bela-Belowski był twarzą, złowrogim obliczem, żywą maską, niczym więcej. Język przesuwał się po wargach, powieki