Jest 24 sierpnia 1944. Już trzeci dzień nie mamy wody ani nic do jedzenia. Drzwi nie da się otworzyć. Gospodarz nie przychodzi. Nie możemy już dłużej. Kochamy się i umieramy razem, nie czekając aż zagryzą nas szczury. Niech Bóg nam wybaczy - Joszua i Miriam z Warszawy.<br>- Tu są te drzwi! - krzyknął Mirek, widząc kilka desek z klamką, ułożonych na wysokość może 5-letniego dziecka. Pociągnął i klamka została mu w ręku. Spróchniałe deski z łatwością dały się wyłamać. Za nimi była jednolita warstwa cegieł.<br>- Zamurował ich, skurwysyn... Ale po co? - zastanowił się Mirek. - Niech o to już milicja się martwi!<br>Postawili