wioska stała się terenem zaprogramowanej sielanki rodzinnej opartej na więzi emocjonalnej łączącej matkę z dziećmi. Tu wykształcił się wzór pierwszych, trwałych przyjaźni, poczucie silnej łączności między członkami familii, które przetrwać miało do końca życia.<br> Naukę łączono z zabawami, także w rolnictwo. Ogródki otaczające &#132;chaty" uprawiane były własnoręcznie przez dzieci księstwa w myśl przekonania, że pielęgnacja przyrody należy do szlachetnych zajęć dworskich. Rytm życia wyznaczany był przez porządek dobowy, a pierwszy wierszyk młodej Marii, sławiący wioskę, opiewał zarówno beztroskę sielskiego bytowania, jak i przyjemności oraz pożytki wynikające z respektowania praw natury (&#132;Gdy się zorza pokazuje, każdy z chaty wyskakuje&#133