i innych klasyków tego obozu jak źrenicy oka. Wątpię też, by dzisiejsi liberałowie bronili wszystkich poglądów swego prekursora Johna Locke'a, który wszak od akceptacji demokracji był nieporównanie bardziej odległy niż jej współcześni prawicowi krytycy. A jednak liberałowie nie wyrzucają Locke'a ze swej tradycji, eksponując jedynie w jego myśli te wątki, które - jak np. rozdział kościoła i państwa - wydają im się aktualne także i obecnie. Sądzę, że podobnie należy potraktować spuściznę ideową odziedziczoną po obozie narodowym, który - wbrew histerycznym obawom polskich socjalistów i demoliberałów - najlepsze lata ma już za sobą i nic nie przywróci mu dawnej siły, złamanej metodą fizycznej eksterminacji liderów na