na poziomie niepozornych paleozoicznych i wczesnomezozoicznych ryb. Zanim więc dojdziemy do cienkołuskich morskich potworów, wypada poświęcić nieco uwagi ich przodkom.<br>&lt;page nr=246&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Przodkowie ryb cienkołuskich&lt;/&gt;<br><br>Wiemy, że już w karbonie istniały paleoniski wyjściowe dla dzisiejszych ryb cienkołuskich mające aragonitowe otolity w uchu środkowym. Otolity takie zidentyfikowane zostały u form pokrewnych wczesnokarbońskiemu Canobius, który jest zapewne przodkiem tych ryb (ryc. 10.4). Pogrążanie się kości w miękkie tkanki, towarzyszące doskonaleniu aparatu mięśniowego i uelastycznieniu okryw ciała, doprowadziło do rozluźnienia połączeń między nimi. Kość szczękowa (maxilla) utraciła w ten sposób ścisły związek z resztą okryw czaszki. Wraz z żuchwą pozostała jednak w połączeniu stawowym ze znajdującym