w Polsce lat ubiegłych, a więc "nowocześni" z Kantorem na czele; łączy ich z nazwiskiem Henryka Stażewskiego (przed 1939 rokiem najwybitniejszego obok Strzemińskiego przedstawiciela "unizmu") i podkreśla, że w okresie ich likwidacji w 1949 roku pisał, że "awangardowego konia należy karmić choć wydaje się niesforny". Opowiada, jak próby wciągnięcia "nowoczesnych" ku syntezie realizmu z ich sztuką zostały przez nich odrzucone, uznane za "kompromisowe i płytkie". (Mieli naturalnie rację, Eibisch na innej płaszczyźnie te próby kompromisu podjął ze swoim "Leninem i spójniakami" z rezultatem jak najdalej nieprzekonywającym).<br>Druga grupa, o której pisze Bogucki, to "młodzi". Powstanie ich wiąże z wystawą meksykańską w