jak młotem. Wiedziała, że jeżeli teraz, <br>kiedy przecież nie ma nikogo w izbie, nie powie mu tego, to <br>już chyba nigdy. Ale nie mogła wykrztusić ani słowa. <br><br><br>Wreszcie wyciągnęła rękę (ręka jej zrobiła <br>się nagle jakby drewniana) i pociągnęła go leciutko <br>za rękaw. Felek, który właśnie zapinał kurtkę, <br>obrócił się ku niej z uśmiechem. <br><br>- Ja... ja... - powiedziała Adela i wybuchnęła <br>płaczem. <br><br>Felek przestraszył się. Usiadł na łóżku i przyciągnął <br>ją do siebie. <br><br>- No co ci jest? Co ci się stało, Adelciu? <br><br>Ale Adela płakała dalej i nie umiała powiedzieć, <br>co jej jest. Bo jakże tu objaśnić Felkowi, że jest <br>taka podła