Nastaje cisza z piekłem martwej fali przewalającej wnętrzności w brzuchu. Potem barometr zaczyna znów się podnosić, podchodzi do 1035 i wtedy rozpoczyna się kolejny sztorm, potęgujący się z godziny na godzinę. Deszcz, potem śnieg.<br> I wreszcie po godzinie boju z kuchenką, przechyłami i samym sobą udało się ugotować kawę. Dymiący kubek szczęścia! Siedzisz z nim w koi, obłapując jak dziewczynę. Gwałtowny przechył! Nie tracisz przytomności i kontrujesz. Wszystko poszło ci na brzuch. Najgorsze, że rozumiesz, iż gdybyś się nie ruszył, rozlałoby się zaledwie trochę.<br> Jeśli takie rzeczy nie doprowadzają nas do szaleństwa, możemy śmiało jechać w świat. Jeśli doprowadzają? To co