jakby, rozejrzała i czemuś zdziwiła.<br><br> - Co się stało?<br> - To jest twój wiersz? Piszesz? Ale w tej chwili co innego, tak nie wolno. Twój wiersz?<br>- Iłłakowiczówny. Był w którejś gazetce. Nauczyłam się. Jakbym przeczuła, że przyjdzie czas i trzeba będzie...<br>- Nie trzeba. Właśnie teraz nie trzeba - szepnęła Marta.<br><br>Odebrała od niej kulę i zastępując ją własnym ramieniem wyprowadziła Surmównę do holu.<br>- Ja tiebia słuszajut. Ja Kalinka, ja Kalinka - darł się nad aparatem radzista.<br> - Chyba nigdy w życiu nie zapomnę tej "Kalinki" - powiedziała Hania i rozpłakała się.<br> Marta oddała jej kulę, własną chustką otarła łzy. Nie ośmieliła się mówić. Co tu można było