W latach trzydziestych rząd polski starał się prowadzić aktywniejszą politykę narodowościową. W przypadku mniejszości słowiańskich polegała ona przede wszystkim na próbie polonizacji ludności mieszkającej na terenach białoruskich, a nie mającej wyrobionej świadomości narodowej (tzw. tutejsi) oraz na nadaniu Ukraińcom (ok. 4,5 mln) określonych uprawnień z dziedziny społeczno-gospodarczej i kulturalno-oświatowej, w zamian za pozyskanie części inteligencji skłonnej zaakceptować sanacyjny program tzw. asymilacji państwowej.<br>Jednocześnie władze podjęły zdecydowaną walkę z wszelkimi radykalnymi środowiskami Ukraińców (m.in. spacyfikowały niektóre wsie ukraińskie w 1930 r.).<br><br>Najsilniejszą partią ukraińską było wówczas Ukraińskie Narodowo-Demokratyczne Zjednoczenie (UNDO), którego przywódcy zdecydowali się na lojalną współpracę z