przepisy azylowe zemściły się już przy pierwszych trudnościach gospodarczych po zjednoczeniu Niemiec. Gdy w latach 1989-1993 przybyły do tego kraju trzy miliony osób (razem z tzw. późnymi przesiedleńcami), dworcowe fety powitalne przerodziły się w eskalację wrogości wobec obcokrajowców. Był to rezultat pomieszania opiekuńczości z brakiem przejrzystej polityki imigracyjnej oraz kurczowego trzymania się ustawy z 1913 r. (według której, o obywatelstwie decyduje niemiecka krew), a także pielęgnowania mitu o narodowej samowystarczalności.<br><br>&lt;tit&gt;"Nasi zagraniczni współobywatele"&lt;/&gt;<br><br>W pięciomilionowej Danii, gdzie ze względu na małą liczbę ludności obawiano się zdominowania przez obcokrajowców, o powstrzymaniu nie kontrolowanego napływu imigrantów zadecydowano już na początku lat 70