i lepsze. (...) W roku 1989 obwieścił (Wajda - T.) koniec socjalistycznego kina w Polsce. Tak się jednak złożyło, że był to nie tylko koniec tamtego kina, ale także koniec... Wajdy". Pięknie napisane z okazji tak wspaniałego wyróżnienia polskiego twórcy.<br>Wajda nie dał się kupić. Nie został - jak to określa Bobkowski - "elitarną kurwą" i tego, towarzysze, wybaczyć mu nie można. A wydawało się, że już... już.. "Popiół i diament" pozwalał żywić takie nadzieje. Ale okazało się, że było to tylko jednorazowe, choć bardzo poważne, zachwianie reżysera. Nie można było zrobić porządnego, uczciwego filmu z wrednej i kłamliwej książki. I mimo że "sukces" był