kiedy spróbowaliśmy posłużyć się nim we trójkę. Postawiliśmy jednak na swoim. Nie na długo. Zwaliłem się do morza ja pierwszy. Potem oni. Wydostaliśmy się znowu na wierzch i znowu po dłuższym chybotaniu znaleźliśmy się w wodzie.<br>Kiedy wrócili Wieśniewiczowie, też w końcu z rozmachem zawsze się wywracali. Sandra i jej kuzynka pływały najlepiej. Obie miały jednakowe czepki, które jeszcze podkreślały ich podobieństwo. Im i mnie udało się na rowerze utrzymać najdłużej. Odsadziliśmy się od lądu spory kawałek. Minęliśmy strefę łach. Za nią rozciągał się obraz morza prawdziwie pięknego, lazurowego, przezroczystego jak kryształ. Rzuciliśmy się w nie, choć rower trwał pod nami