które Wieśniewicz lal w nas, no i w siebie. Do owoców zamówił włoski szampan. W rym momencie usłyszeliśmy muzykę. Okazało się, że w naśtępnej sałi, która nie miała połączenia z tarasem, jest orkiestra i parkiet. Przenieśliśmy się tam. Tu - jeszcze jedna butelka owego szampana. A także taniec, w którym teraz kuzynka Sandry poczuła się na swoim gruncie. Tańczyła ślicznie, może tylko zanadto obnosząc się. Tak bez uśmiechu, na poważnie, stała się znowu podobna do Sandry. Kiedyśmy wracali do stolika, powiedziałem jej o tym.<br>- Chyba. Często mi to ludzie mówią - odparła. - O czym? - spytał Wieśniewicz.<br>- Że ja i Sandra jesteśmy podobne do