rodnikowi wodorotlenowemu (p. 3.7).<br>Obecność słabo związanego żelaza w płynach ciała można wykryć za pomocą testu bleomycynowego. Opiera się on na zdolności antybiotyku bleomycyny do wytwarzania rodnika ˇOH i uszkadzania DNA w obecności jonów żelaza i czynnika redukującego. W końcowym rezultacie degradacji DNA powstają produkty dające barwną reakcję z kwasem tiobarbiturowym (p. 4.5.3). Powinowactwo bleomycyny do jonów żelaza jest na tyle niskie, że antybiotyk nie ekstrahuje ich z białek takich jak transferryna, ferrytyna czy hemoproteiny. Test bleomycynowy nie wykazuje więc obecności żelaza w osoczu świeżo pobranej krwi zdrowych osób. Jednak obecność słabo związanego żelaza wykrywana jest w osoczu