z rozwojem późnych BIF pojawiały się lokalnie warunki umożliwiające wytrącanie węglanu wapnia. Można przypuszczać, że wapń w wodzie morskiej występował w postaci nasyconego roztworu kwaśnego węglanu, soli stosunkowo dobrze rozpuszczalnej. Obniżenie zawartości dwutlenku węgla w wodzie, poprzez jego wykorzystywanie do syntezy związków organicznych przez sinice, powodowało podwyższenie pH, czyli zmniejszenie kwasowości środowiska.<br>Cząstki wytrąconego węglanu wapnia wychwytywane były przez śluzowe otoczki komórek sinic, tworząc tzw. stromatolity. Opadający na nierówną powierzchnię mat sinicowych ił wapienny zasypywał ich zagłębione części, uniemożliwiając w tych miejscach wzrost sinic. Omywane przez wodę wyniesienia, poza tym, że wchłaniały ten ił w otoczki śluzowe, mogły się rozrastać bez