mądrość i dojrzałość artysty. Nie sposób pogodzić się z teatrem, gdzie w oczach ludzi na scenie nie ma nic. Bo i co ma być? Zmęczenie pogonią za rolami? Zniechęcenie brakiem sukcesów? Rutyna? Niedojrzałość? Obojętność? Brak motywacji?<br>Warto patrzeć w oczy Ireny Kwiatkowskiej recytującej nieśmiertelną "Sierotkę", tę samą od pół wieku kwintesencję głupoty pióra Gałczyńskiego. Warto patrzeć w oczy Zofii Rysiówny, w których przegląda się cały niepokój o sens przeszłości panienki z Tacny i zarazem pełne pogodzenie się mądrej kobiety z czasem. Warto szukać wzrokiem tych spojrzeń. Tkwi w nich więcej, niż niekiedy mają do powiedzenia rozbuchane, wystawne widowiska.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br>&lt;tit&gt;Szampan na wulkanie