pian, które pozostawia po sobie statek. Deszcz marszczy wodę i monotonnie uderza o deski pokładu. Moja twarz wilgotnieje i kiedy końcem języka dotykam warg - czuję sól.<br>Wymykam się z kajuty także i dlatego, żeby nie być obiektem zainteresowania Amerykanek. Legenda o moim &lt;page nr=108&gt; wyjeździe na operację krąży po statku i stare kwoki, wyraźnie przejęte, nie dają mi spokoju. Kiedy jestem w kajucie, przystają obok mojego łóżka, uśmiechają się do mnie i gestami starają się pokazać, jak niesłychanie są mi życzliwe. Muszę się uśmiechać i mówić "dziękuję" łamiąc sobie język na tej sylabie, której się chyba nigdy nie nauczę, muszę być uprzejma. Wczoraj