jakie, to zapomnę choć na chwilę o mojej srogiej niedoli. <br>To mówiąc zjawisko niewieście spojrzało Jankowi w oczy tak miłosiernie, prosząc, że chociaż dowiedziawszy się o jej godności rad by wziąć nogi za pas i drapnąć do domu, nie mógł się oprzeć milczącemu błaganiu i podstroiwszy skrzypce, zaczął grać jej &lt;orig&gt;kwoli&lt;/&gt; śliczną piosenkę. <br> Choćbyś ty jeździł we dnie i w nocy, <br>Choćbyś wyjeździł koniowi oczy, <br>Tak ja twoją nie będę!<br> Bona słuchała z zachwyceniem. Ach! Bo i któż by słuchać mógł bez niego tej cudownej mazowieckiej pieśni? Cóż dopiero ona nieboraczka, co od lat tylu nie znała innej muzyki, tylko wycia