kępkę tych karłowatych dziczek płot z wicin brzozowych, niski i garbaty. Nawet zapach sączyły one nikły i zaprawiony cierpkością. Tylko złotawe przebłyski gasnącego gdzieś daleko słońca drgały w ciemnozielonym listowiu.<br>Za ścianą gadały prędkie kobiece głosy.<br>Kiedy Kazimierz przerywał pisanie, aby poszukać w myślach potrzebnego słowa - dochodziły go one znienacka labiedzeniem jednostajnym i nudnym; spływały zaś po śliskich błonach świadomości, gdy ujmował po chwili pióro w rękę i, skrzypiąc głośno, kreślił nim długie linie starannego pisma na wielkim arkuszu papieru stemplowego - Pisał tak tymi czasy przez całe popołudnie, zgarbiony nad stolikiem, w skąpej jasności okiennej ramy. Powoli i żmudnie starał się