zaczajony na mnie w murach tego ciemnego mieszkania, w kwiatach tapety i stiukach sufitu, w okrągłych otworach szaf kuchennych. Ustępował pod dotknięciem matczynej ręki, na widok wracającego z biura ojca, ale gdzieś tam trwał. W wyłupiastych oczach Lejbusia. W nocnym szczekaniu psów. W porannym wyciu syren fabrycznych. W samotnych świat-<br>łach lamp nad ulicą. Trwał we mnie jak dawno zapisany ślad. Czy dlatego płakałam tak często? <br>Bo przecież wszystko jest radością, kiedy idę z tatusiem znajomą i zwyczajną ulicą Nawrot, rozpoznając zapach kiszonych ogórków, kapusty w beczkach i śledzi, buchający z małych sklepików, do których prowadzą wyszczerbione schodki. I jest jeszcze