posiadanie stół, przy którym można było usiąść na taboretach. Wieczorem świeciły żarówki, a zdążyli od nich odwyknąć w ciągu dwóch lat posługiwania się kopcącą lampą naftową. Ci, którzy tu zimowali, wspominali, że śnieg zawiewał baraki po dach, aż trudno było się przekopać na boży świat. Teraz śnieg tajał, leżąc brudnymi łachami. Nie opodal baraków stała łaźnia z sosnowych bierwion, z której buchały gęste kłęby pary, ilekroć ktoś uchylił drzwi.<br>W samym Nowym Depo wyrosły pokaźnie świeże mury parowozowni, którą kryto dachem, oraz hale warsztatów, gdzie miał być naprawiany tabor kolejowy. Wszędzie piętrzyły się pryzmy cegieł, konstrukcje stalowe, pręty, wirujące betoniarki, pracowały