ilościowo, a ponadto splot wielorakich czynników oddziałuje na glacjalne procesy morfogenetyczne. Z tych przyczyn stworzenie jednolitej, spójnej teorii erozji i akumulacji glacjalnej jest trudne i wydaje się nadal odległe. Nie mniej jednak G.S. Boulton (1996) poczynił ostatnio kroki w tym kierunku. Zaproponował on zręby takiej teorii w odniesieniu do lądolodów poruszających się po deformujących się osadach nieskonsolidowanych. Dotyczy ona wprawdzie tylko specyficznego przypadku warunków w podłożu lodowca i wymaga szerokiej weryfikacji przez geomorfologów i geologów czwartorzędu, stanowi jednakże znaczący postęp w tej trudnej problematyce.<br><br> W korzystniejszej sytuacji znajdują się badacze problematyki depozycji glacjalnej, gdyż przynajmniej częściowo procesy te można obserwować