się zapewne własnego prostactwa, gdyż dostrzegli głupotę praktykowanego od wielu lat kultu (Nec dubium, quin ingens oppidanorum parti rubor incesserit, simplicitatem suam tot annis tam stulido cultu delusam cernentibus). Ten szablonowy frazes nie mógł jednak przesłonić dramatu. Tradycyjnym kulturom obce było rozróżnienie sacrum i profanum. Nie było tu miejsca na laicyzm. Śmierć bogów oznaczała dla barbarzyńców koniec ich świata.<br>W istocie był to początek końca. Demonstracyjny akt destrukcji dotknął zrazu jedynie wierzchołka góry lodowej. Zniszczeniu uległy tylko instytucje kultowe zrośnięte z naczelnymi organami plemiennej wspólnoty. W codziennym życiu wspólnot sąsiedzkich, rodów i rodzin kult pogański długo jeszcze zachowywał ważną pozycję. Dłużej