pana - posłyszał Widmar znajomy szept - musimy przejść przez tamte podwórko.<br>- Dlaczego nie wejść wprost do tego domu? zawołał Widmar, a jednocześnie coś zimnego i mokrego chwyciło go za rękę. - Niech mnie pan puści! krzyknął.<br>Już w chwili gdy przystanęli przed schodami dwupiętrowej kamienicy, w Widmarze obudziła się mglista świadomość popełnionego łajdactwa. Żył od paru dni w stanie ciągłego oszukiwania sumienia i oto teraz, gdy był już u celu swych dążeń i bliski wykonania powziętych zamiarów, przyłapał siebie na tym oszustwie. Z nieoczekiwaną siłą poruszyła się w nim cenzura moralna, którą był zdeptał haniebnie i brutalnie. - Miłość i podłość to jedno! - powtórzył