omal ich nie upuściła. Taka radość odbiła się na jej twarzy, że Ewelina poczuła nagle wzruszenie. Jakby czas się cofnął... Tamten dzień, kiedy najazd żandarmów przerwał zajęcia na tajnych kompletach. Rozpierzchli się po kamienicy jak kuropatwy. Ewelina dotarła na ostatnie piętro i trafiła do profesora, znawcy twórczości Goethego i jednocześnie lalkarza czasu wojny, jak sam o sobie powiedział. Zasiedziała się u niego, a Andrzej czekał przed kamienicą, nie wiedząc, co się z nią stało. Odprowadził ją potem do domu. Weszła pierwsza, zapaliła światło w przedpokoju. A on podszedł do niej, ujął ją za ramiona. Te zdumiewająco zielone oczy... <br>- Jak tak sterczałem