zjawisko, jakie tekst &lt;name type="person"&gt;Dickensa&lt;/&gt; wywołuje w mojej pamięci. Dzieła literackie nie podają przedstawionej rzeczywistości w sposób zupełny i wyczerpujący. Podają jedynie pewne schematy, pewne naczynia, które muszą się dopiero wypełnić zapamiętanymi przez nas obrazami i treściami. Dziesięcioletnia dziewczynka, która &lt;name type="tit"&gt;Chatki Puchatka&lt;/&gt; nie nazywa baśnią, ma słuszność. Bo jej zwierzątka i lalki przeżywają podobne przygody w zaułkach pokoju, a wciśnięty przemocą pod szafę niedźwiadek nie może wyjść, ponieważ objadł się za wiele miodu u królika. Niezrozumiałą baśnią natomiast będzie dla niej &lt;name type="tit"&gt;Romeo i Julia&lt;/&gt;, bo czymże ze wspomnień swojego drewnianego kłapoucha ma uzupełnić skargi Julii?<br>Nie sądźcie przecież, byśmy się zachowywali inaczej