pysku zakończonym kostnym dziobem i o pokroju dzisiejszego włócznika (ryc. 10.5A). Najwięcej w tym kierunku osiągnęła kredowa Protosphyraena o szczególnie wąskich płetwach i długim dziobie. U zupełnie niespokrewnionych dzisiejszych włóczników dziób taki służy do kontrolowanej turbularyzacji warstwy przypowierzchniowej opływającej ciało wody, zmniejszając opór przy szybkościach uniemożliwiających już zachowanie opływu laminarnego. Gałąź ewolucyjna pachykormidów, choć długotrwała, nie podlegała szczególnemu różnicowaniu i wymarła bezpotomnie w późnej kredzie. Jedyną dzisiejszą pozostałością po tych rybach jest wspominana już reliktowa słodkowodna Amia.<br>Początki ryb cienkołuskich Nadzwyczajnym sukcesem ewolucyjnym zaowocowały przemiany małych rozmiarami ryb, zapoczątkowane przez pokrytego wciąż romboidalnymi łuskami Pholidophorus, pospolitego od późnego triasu do