na stację rozdzielczą w Grochowie, aby tam, wolni od niebezpieczeństwa chaosu dworca kolejowego, wsiąść do specjalnie przygotowanego dla nas pulmanowskiego wagonu III klasy. Tymczasem przed moimi oczami przesuwa się Warszawa. Pora przedwieczorna, deszcz mży, ulice niezrozumiale puste o tak wczesnej jeszcze godzinie. Nie wiadomo, czy ludzie kryją się przed grozą łapanek, czy też uprząta ich sprzed moich oczu wyzierająca ponad czas ciekawość obcego miasta. To jest obce miasto, choć dziwnie znajome. Wspomnienia z dzieciństwa rzeczy oglądanych czy też oglądanych <page nr=41> tylko fotografii. Fotografie są zamglone starością. Ulice zamglone deszczem. Miasto żyje innym czasem niż ludzie. Chwile, z których składa się czas miasta