o Tobie, o tych naszych wspólnych dniach. Przecież każdy z nich był taki piękny, był gruba, chrupiąca pajda życia posmarowana miodem, która można było opychać się ze smakiem, aż kapało po brodzie. Codziennie oblizywałam Twoje palce, lepkie od miodu. Nic nie uciekło z tego czasu, żadna chwila.<br>Pytała dużo, słuchała łapczywie moich opowieści z drugiej strony świata. Nie widziałyśmy się &lt;page nr=148&gt; tak dawno, zaczęłyśmy liczyć, wyszło nam, że prawie dwadzieścia lat. Na ulicy bym jej nie poznała, zresztą pewnie nikogo ze szkoły. Chyba obie potrzebowałyśmy siebie nawzajem tego wieczoru. W końcu to nie przypadek, że ona tak nagle postanowiła mnie odnaleźć. Czasem