1971 roku, jak wszystkie u nas na Podhalu, pełna ciepłych powiewów narowistego halnego wiatru. Gdy chowano w Zakopanem jakiegoś przewodnika, wujek żartował: - <dialect>Nie póde na jego pogrzeb, bo on nie bedzie na moim</>. To była ostatnia wiosna Ujka, który odszedł nagle, 13 kwietnia 1971 r. Nawet śmierć była dla niego łaskawa i powaliła go jednym, ale silnym i celnym uderzeniem - pisał Wojciech Adamiecki. To był zawał serca. W górach wiał <dialect>halniok</>. Miarą wielkości człowieka jest jego życie, ale i... pogrzeb. Pogrzeb Ujka był wielką manifestacją całego Zakopanego dla człowieka powszechnie lubianego i szanowanego. Około 12 tysięcy ludzi wzięło w nim udział