się skarciła. O co właściwie chodzi, to jej pierwsza lalka, porcelanowa, wystrojona. Ja nie mogłam pozwolić sobie. I nieprędko będzie mnie stać. Cóż dziwnego, że pani Krysia wydaje się jej prawie wróżką? A jednak gdzieś głęboko poczuła żal, niesmak, maleńki cień niechęci wobec córeczki.<br><br> - Irenko!<br> - Co mamo?<br> Irena robiła w łazience przepierkę. Wyjrzała zza szklanej tafli drzwi potargana i spocona. Miała zmęczone oczy.<br><br> - Co się właściwie stało z lalką?<br> - O czym ty, mamusiu? Nie rozumiem.<br> Marta zbliżyła się, oparła dłonią o futrynę drzwi. Irenka zganiła ją wzrokiem. Zdjęła dłoń. No tak, futryny łatwo zabrudzić, znać na farbie każdy ślad. Irenka sama