zawtórowały im w szopie młodziki niewprawnymi głosami. Z głębi budynku dobiegło wołanie Margit, pełne sennej trwogi.<br>Wszedł do środka.<br>Gdy rozchylił moskitierę, pochwyciła go za rękę, przycisnęła kurczowo do rozgrzanej piersi. Serce łomotało pod dłonią.<br>- Przelękłaś się? Przecież jestem - szeptał, a ona wiotczała, z ulgą opadała na posłanie.<br>- Coś tu łaziło blisko. Pewnie szczur - sama sobie tłumaczyła. - Zawołałam, a tyś przepadł. Zrobiło mi się straszno, za siatką w drzwiach widziałam ten wstrętny księżyc i ktoś tam siedział skulony, czaił się, żeby mi powiedzieć coś bardzo niedobrego... - mamrotała, nie wypuszczając jego dłoni.<br>- To nasz sąsiad - roześmiał się lekko. - Jest pełnia. Niezwykle piękna