jeden powój miłosny dwie łątki się wiążą.<br>Świerszcz wzniósł nogę - na baczność, a drugą -<br> w sen dłuży...<br>Gardziel kwiatu drobnego zachłysnął bąk duży -<br>Tylko wół, co tej wiosny czad chłonie morderczy -<br>Jak rogata mogiła, w pustkowiu pól sterczy!<br><br>Źle mu! Przemęczył żebra, przepracował płuca!<br>Pole w ślepiach kołuje... Mrok do łba się rzuca...<br>Nigdy dotąd nie tracił ziemi pod kopytem...<br>Stracił teraz i runął!... Runął - całym bytem!<br>Za duży - dla litości, dla snu - zbyt brzuchaty...<br>A że zemdlał na wiosnę - zwie się Wiosnowaty.<br><br>Toć go znałem! Miał w pysku - woń mlecznej<br> ciepłoty,<br>W której tchu źródłowieją ziół słodkie wypoty.<br>Lubił słuchać