socjalizmem", "awangardowym charakterem" i PRL-em.<br> Jak wreszcie potem, gdy władza kreowała siebie już nie tylko jako awangardę dziejów, lecz także prawą spadkobierczynię narodowej tradycji - za sprawą dyspozycyjnych piór, rewizjoniści i szydercy z sojuszników nagle przeobrażali się w zajadle zwalczanych wrogów: "kosmopolitów", "płatnych zdrajców", "anty-Polaków".<br> To była bardzo pouczająca lekcja i Werner, opisując ją po dwudziestu latach, wyciąga "właściwe wnioski z wydarzeń". Propaguje już ostrożnie rewizjonizm poddany samokontroli. Autocenzura sądów krytycznych i rewizjonistycznych (czyli, w gruncie rzeczy, zniesienie krytyki) miała uchronić twórców przed łatwą manipulacją polityków. To po pierwsze. A po drugie - tradycja i historia, zaanektowane przez władzę i włączone