dobitnie pokazują, że rząd Ariela Szarona nie ma żadnej strategii rozwiązania konfliktu bliskowschodniego. Z jednej strony nie w smak mu pokojowe negocjacje z Palestyńczykami, a z drugiej ulega presji Hezbollahu. Nie chce rozmawiać z Abu Mazenem, ale układa się ze swym najgorszym wrogiem. Jaki z tego wniosek? Tylko taki, że lepiej być śmiertelnym wrogiem Izraela niż proponować mu rozejm. Jaki to ma sens? Żadnego.<br>Skoro aż tyle przyszło zapłacić za Tannenbauma, aż strach sobie wyobrazić, ile trzeba będzie zapłacić za zwolnienie Rona Arada albo za zwrócenie jego prochów.&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;&lt;name type="person"&gt;Hafez al Nimer&lt;/&gt;, ambasador &lt;name type="place"&gt;Autonomii Palestyńskiej&lt;/&gt; w &lt;name type="place"&gt;Polsce&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;Te negocjacje udowadniają, że z rządem