jego złośliwości: byłoby mu przykro. W ogóle bolałam nad nie lubianymi. W gruncie rzeczy nie lubiłam na przykład swojej lewej nogi, choć była to niechęć nieuzasadniona, przeto faworyzowałam ją dla niepoznaki, zawsze od niej zaczynając wstawanie z łóżka i wcale się nie złościłam, kiedy mama mówiła: "O, panienka wstała dzisiaj lewą nogą". Zresztą nie miałam prawa do humorów ani grymasów, a to z winy pani Tołwińskiej z Warszawy; mama i wszystkie ciotki były wychowankami jej pensji, więc musiały uśmiechać się nawet, gdy bolał je brzuch. Wujkowie chodzili do gimnazjum w Piotrkowie, dlatego mieli nie tak znów szczytne wspomnienia. Główna zasługa wuja