miała przydługi, ale wadę budowy pokrywała zręcznie plisowanymi spódnicami i wysoko noszonym paskiem. Ale największą jej ozdobą były ręce, którymi umiała gestykulować, nadając palcom wymowę bardziej wyrazistą niż słowom i uśmiechom.<br>Na prośbę Andrzeja Anna, która była rzeźbiarką, zdjęła po śmierci Ireny formę jej pięknej ręki i teraz gipsowy odlew leżał na biurku w swej martwej bieli.<br>Po wypiciu kawy Andrzej przeniósł odlew na bidermayerowski stół w głębi pokoju, opróżniony i jakby zawczasu przygotowany na przyjęcie relikwii.<br>- Tu będzie miejsce pamiątek - rzekł Andrzej. - Nie, nie żaden ołtarzyk. Nie mam zamiaru ośmieszać wspomnień po Irenie. To obrażałoby jej dobry smak. Ale chciałbym