wyjaśnił młody pasterz.<br>- Tak, tak, spróbuj tylko - poparli go towarzysze.<br>Sotion uderzył znów w struny. Zmarszczył się i utkwił wzrok w dogasającym ognisku. Szukał snadź melodii. Ton rósł, wzmacniał się i naraz zabrzmiał skargą i bólem. Sotion pół śpiewając, pół recytując zaczął swoją pieśń: <br>Synowie ziemi, uszliśmy z pogromu<br>Garsteczka licha - było nas tysiące.<br>Krzyże przed nami, a z naszego domu<br>Łunami krzyczą zgliszcza gorejące...<br> Słuchacze zacisnęli kurczowo pięści. Prysnęła w górę iskra żaru i zgasła.<br> Na polu walki kruki dziś żerują,<br>Samotny cyprys płacze cnych rycerzy.<br>Nie pogrzebionych dusze lamentują,<br>Odejść nie mogą od ziem tych rubieży.<br> Lęk przeleciał ponad