Typ tekstu: Prasa
Tytuł: Polityka
Nr: 23
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 2000
Tytuł: Polityka
Nr: 23
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 2000
Moskwie to początek dialogu.
Autor jest korespondentem PAP w Waszyngtonie.
Człowiek i jego głód
JACEK SIERADZKI
Teatr introwertyczny Pawła Miśkiewicza
Teatr introwertyczny? Kto wie, może właśnie ten sposób uprawiania sztuki scenicznej zostanie niedługo uznany za jedno z najciekawszych dokonań artystycznych kończącego się wieku? Mowa o teatrze posiłkującym się od strony literackiej arcydziełami epiki, nie dramatu; o teatrze, którego siłą napędową są nie tyle konflikty, akcja, przebieg zdarzeń, ile duchowe doświadczenia portretowanych postaci.
Doświadczenia sięgające często najgłębszych pokładów intymności, nie do końca zrozumiałe nawet dla samych doświadczanych - a jednocześnie układające się w planie symbolicznym w swoisty ponadcodzienny porządek. Patronem takiego teatru (w
Autor jest korespondentem PAP w Waszyngtonie.
Człowiek i jego głód
JACEK SIERADZKI
Teatr introwertyczny Pawła Miśkiewicza
Teatr introwertyczny? Kto wie, może właśnie ten sposób uprawiania sztuki scenicznej zostanie niedługo uznany za jedno z najciekawszych dokonań artystycznych kończącego się wieku? Mowa o teatrze posiłkującym się od strony literackiej arcydziełami epiki, nie dramatu; o teatrze, którego siłą napędową są nie tyle konflikty, akcja, przebieg zdarzeń, ile duchowe doświadczenia portretowanych postaci.
Doświadczenia sięgające często najgłębszych pokładów intymności, nie do końca zrozumiałe nawet dla samych doświadczanych - a jednocześnie układające się w planie symbolicznym w swoisty ponadcodzienny porządek. Patronem takiego teatru (w
Moskwie to początek dialogu.<br><br>Autor jest korespondentem PAP w Waszyngtonie.</><br><br><div type="art"><br><tit>Człowiek i jego głód</><br><br><au>JACEK SIERADZKI</><br><br><tit>Teatr introwertyczny Pawła Miśkiewicza</><br><br>Teatr introwertyczny? Kto wie, może właśnie ten sposób uprawiania sztuki scenicznej zostanie niedługo uznany za jedno z najciekawszych dokonań artystycznych kończącego się wieku? Mowa o teatrze posiłkującym się od strony literackiej arcydziełami epiki, nie dramatu; o teatrze, którego siłą napędową są nie tyle konflikty, akcja, przebieg zdarzeń, ile duchowe doświadczenia portretowanych postaci.<br>Doświadczenia sięgające często najgłębszych pokładów intymności, nie do końca zrozumiałe nawet dla samych doświadczanych - a jednocześnie układające się w planie symbolicznym w swoisty <orig>ponadcodzienny</> porządek. Patronem takiego teatru (w
