a w konsekwencji brak jednolitej polityki właścicielskiej i wieloletnie pozorne działania. W PKP - brak nadzoru, faktyczne désinteéressement państwa, spychanie odpowiedzialności za wielką część majątku państwowego na kolejne zarządy i następne rządy, a jednocześnie tolerowanie niekompetencji i prywatnych interesów. We wszystkich trzech branżach - z jednej strony dominacja związków zawodowych i układów lobbystycznych, wspólnie uniemożliwiających jakiekolwiek głębsze przekształcenia restrukturyzacyjne, a z drugiej - bojaźń i oportunizm właściciela państwowego, łatwe uleganie przez parlamentarzystów i przez władzę wykonawczą naciskom zewnętrznym, najczęściej o populistycznym charakterze.<br>Funkcjonowanie tych trzech branż pod długoletnim zarządem państwowym naraziło Skarb Państwa, a więc wszystkich obywateli, na straty i dodatkowe wydatki rzędu wielu