cielenie jest główną formą ablacji lądolodu antarktycznego. Pomiar wielkości cielenia jest jednak bardzo trudny ze względu na powolność procesu i wielką rozległość lodowców szelfowych. Precyzyjne pomiary aerofotogrametryczne są możliwe tylko w przypadku mniejszych lodowców pływających (Fujii, 1981). F. Loewe (1960) na podstawie prędkości ruchu lądolodu, lodowców szelfowych i pływających jęzorów lodowych ocenia wielkość cielenia w granicach 500 - 950 km/rok. N. Reeh (1978) podaje wielkość 1000 km/rok. Nowsze prace wykorzystują satelitarne obserwacje gór lodowych, co, przy określonej długości ich istnienia (ok. 8 lat), pozwala obliczyć objętość lodu traconego co roku na ok. 2300 km (Orheim, 1985). Niezależnie od metody oceny