ewapotranspiracji względnej jest zbliżone do maksymalnego tak długo, aż wilgotność gleby osiągnie w przybliżeniu wartość równą punktowi trwałego więdnięcia. W drugiej hipotezie zakłada się prostoliniową współzależność między intensywnością procesu ewapotranspiracji względnej a wilgotnością gleby, od polowej pojemności wodnej do punktu trwałego więdnięcia. Według trzeciej hipotezy związek ten opisuje najlepiej krzywa logarytmiczna (rys. VIII.1). Należałoby podkreślić, że nie istniały dotychczas fizycznie uzasadnione przesłanki przemawiające za przyjęciem lub odrzuceniem którejkolwiek z wyżej wymienionych hipotez. Tak np. pierwszą hipotezę wykorzystują z pewną modyfikacją Feddes, Kowalik, Zaradny (1978) (rys. VIII.1, krzywe A i B). Zwolennikami hipotezy drugiej są przede wszystkim Thornthwaite i Mather